Τζον Κητς – Σαν φοβάμαι πως να ζω μπορεί να πάψω

Σαν φοβάμαι πως να ζω μπορεί να πάψω
Πριν η πένα μου τρυγήσει το μυαλό,
Πριν γραμμένο στα βιβλία μου στοιβάξω
Απ’ τη σκέψη μου τον ώριμο καρπό·
Σαν θωρώ, στης νύχτας τ’ άστρινο το βέλο,
Νέφη – σύμβολα ενός έρωτα αγνού
Και νομίζω μάταιο, όσο κι αν το θέλω,
Τις σκιές τους να αδράξω με το νου·
Και σαν νιώθω πως ποτέ δεν θα σε φτάσω,
Την μορφή σου πως ποτέ δεν θα γευτώ,
Πως το μάγεμα ποτέ δεν θ’ απολαύσω
Της απόλυτης αγάπης – τότε εδώ,
Στην ακτή του κόσμου, μόνο θα με βρουν,
Και ο έρωτας κι η φήμη ας χαθούν.