Μόλις κυκλοφόρησε και στα ελληνικά (λίγες μέρες μετά την έκδοση του πρωτοτύπου) από τις εκδόσεις Gutenberg το πρώτο μέρος από την διλογία που έγραψε μετά από 16 χρόνια αναμονής ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας Κόρμακ Μακάρθι. Το (αριστουργηματικό, κατά τη γνώμη μου) εξώφυλλο είναι έργο του Αντώνη Τσακίρη με τίτλο Ο Ξένος. Ετούτος εδώ ο Επιβάτης είναι ένα παράξενο βιβλίο. Έχει πολλά από τα στοιχεία που βρίσκουμε στα προηγούμενα βιβλία του Μακάρθι, αλλά ταυτόχρονα είναι και διαφορετικό. Δεν έχει, ας πούμε τον λυρισμό της γραφής που βρίσκουμε στο Σάτρι, ούτε τη βία του Ματωμένου Μεσημβρινού, και παράλληλα έχει πάρα πολλούς διαλόγους. Επίσης (και ας μη με παρεξηγήσουν οι λάτρεις του Μακάρθι), κατά τη διαδικασία της μετάφρασης πολλές φορές μου ήρθε στο νου ο Τόμας Πίντσον. Βλέπετε, το βιβλίο μπορεί να ιδωθεί ως μια διεισδυτική ματιά στην ψυχή της Αμερικής, όπως κάνει κατεξοχήν ο Πίντσον, έχει πάμπολλα (επίτηδες) “κρύα” αστεία και (επίτηδες) “κακά” λογοπαίγνια (τα εισαγωγικά τα βάζω γιατί περί ορέξεως κολοκυθόπιτα), πράγμα που κατά κόρον κάνει ο Πίντσον, και ο πρωταγωνιστής μας, ο Μπόμπι Γουέστερν, σιγά-σιγά χάνεται μέσα στον κόσμο, και μαζί του χάνεται και η όποια διαφαινόμενη ως τότε εστίαση της πλοκής, κάτι που μου θυμίζει τον Ταϊρόν Σλόθροπ στο Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας του Πίντσον. Θα μου πείτε, βέβαια: καλά, εσένα όλα σου θυμίζουν Πίντσον.
Και θα έχετε δίκιο.
Κυκλόμοιρες 
Leave a Reply